ذره ای از اشرار

 ما نباید از همجنس گرایان حرف بزنیم چون بی عفتی و ضد اخلاقی و ..است. از آزادی زنان حرف نزنیم زیرا بی عصمتی و بی بند و باریست. کسانی که از رکیک بودن وحشت دارند دو راه در پیش دارند. یا بفهمند و بپذیرند تعریف ما از هنر را و یا خودشان را با همان تفاله ها و تفکرات فسیلی و منحط اخلاق زده، دین زده و سنتی سرگرم کنند و بر روی واقعیت رکیک و چندش آور جاری در جامعه ایران چشم ببندند. ما چیزی نمی گوییم جز آنچه که در جامعه اتفاق می افتد. قسمتی از مردم ما یا خمارند و یا خوابند. باید آب سرد روی سرشان بریزیم. ما هم با کلمات این کار را می کنیم. طبیعی ست که همه خوش شان نمی آید.
به انسان داره تجاوز میشه. این تجاوز خشنه و بیان این تجاوز باید خشن باشه یعنی ما کاری داریم میکنیم که آیینه داریه, ما داریم بیانش میکنیم اون خشونتو. سوال من اینه کاری که دوستان دارن میکنن کار زشتیه کار خشنیه بعد ما موقعی که میاییم بیانش میکنیم بیان کردن اون خشونت زشته ولی خودِ اون کار زشت نیست؟؟؟ این اولین سوال ماست.